اي كه بويِ باران شكفته در هوايت

ياد از آن بهاران كه شد خزان به پايت

شدخزان به پايت بهار ِباور ِمن

سايه بانِ مهرت نمانده برسرِمن

جزغمت ندارم به حالِ دل ، گواهي

اي كه نورِ چشمم در اين شبِ سياهي

چشمِ من براهت هميشه تابيايي

باغِ من بهارم

بهشتِ من كجايي

جانِ من كجايي كجايي

كه بي تو دلشكسته ام

سربه زانويِ غم نهادم

به گوشه اي نشسته ام

آتشم بجان و خموشم چو نايِ مانده از نوا

مانده بانگاهي ، به راهي ، كه ميرود به ناكجا . . .

اي گلِ آشنا

بي قرارم بيا

واي از اين غمِ جدايي . . .