( بُرشى از یک رمان واره )

لحظه
کوچ فرا رسید. آخرین سبطِ پیامبر (صلى‏الله‏علیه‏وآله) چشمان درخشنده‏اش
را در رملستان بى کرانه، تا افق چرخاند. زنان و کودکان از خیمه‏ها بیرون
آمدند. چشم‏هاى اندوهگین به آخرین مرد خیره شده بود، یا به آخرین
زنجیره‏هاى امید. حسین(علیه‏السلام)، تاریخ و انسان را مخاطب خویش ساخت و
با تمامى وجود آواز برآورد:

ـ آیا پاسدارى هست که از حرم رسول خدا (صلى‏الله‏علیه‏وآله) پاسدارى کند؟ آیا خداپرستى هست که در مورد ما از خدا بهراسد؟

آوایش
گریه‏ها و مویه‏ها را درهم آمیخت و در اشک و خون غوطه‏ور ساخت. جوانِ از
پا افتاده از بیمارى، برخاست... به سختى خود و شمشیرش را مى‏کشید. بر عصا
تکیه داده بود. جوانى که پدرش او را براى زمانى دیگر نگه داشته بود.

حسین (علیه‏السلام)، با صداى بلند از خواهر خواست:

ـ او را نگه دارید تا زمین از تبار محمد (صلى‏الله‏علیه‏وآله) تهى نماند.

اندوه بسان دسته‏هاى کلاغ میان خیمه‏ها پرسه مى‏زد؛ روى دل‏هاى غمگین مى‏نشست و وقوع فاجعه را خبر مى‏داد.

حسین
(علیه‏السلام) براى وداع ایستاد؛ وداع با جهان. خورشید با شعله‏هایش زمین
را پوشانده بود و فرات جارى بود. و باد مى‏توفید و به دوردست‏ها مى‏گریخت
؛ دیوانه از کوچ، خسته از سفر.. و حسین (علیه‏السلام) تن پوش عروج پوشیده
بود و بر سرش عمامه‏اى گلگون. جامه پیامبر را پوشیده و شمشیرش را به کمر
بسته بود.

قبایل با دیدنش دیوانه مى‏شوند و در ژرفاى وجودشان حسّ انتقام شعله مى‏کشد و چشمانشان به شوق غارت مى‏درخشد.

حسین
(علیه‏السلام) لباسى بى‏ارزش مى‏طلبد تا زیر جامه‏اش بپوشد. لباس زیر
کوتاهى برایش مى‏آورند. آن را با گوشه شمشیرش کنار مى‏زند:

ـ این لباس اهل ذمه? است.

و سرانجام لباسى قدیمى برگزید، با شمشیر پاره‏اش کرد و زیر لباسش پوشید.

قبایل براى کشتن نوه پیامبر مهیّا مى‏شوند، و او با کودکان و زنان خداحافظى مى‏کند.

شیرخواره‏اش را در آغوش مى‏کشد، مى‏بوسدش و با دریغ نجوا مى‏کند:

ـ درود باد رحمت خدا از این مردم که جدّ تو مصطفى (صلى‏الله‏علیه‏وآله)، دشمن آنان است.

لب‏هاى
کوچک شیرخواره در جستجوى آب بودند، و فرات از آب موج مى‏زد و بسانِ مارى
در دل بیابان پیچ و تاب مى‏خورد و ره مى‏سپرد. حسین (علیه‏السلام) گام پیش
نهاد و کودک تشنه را با خویش آورد:

ـ آیا قطره آبى نیست؟

تیرى از کمان نیرنگ رها شد که پیکانش پیک مرگ بود.

خون
زلال شیرخواره، سینه حسین (علیه‏السلام) را فرامى‏گیرد. پدر، مشتش را از
فواره خون پُر مى‏کند و به آسمان مى‏پاشد. پشنگِ خون، عروج مى‏کنند و
پرده‏هاى دور گست را مى‏شکافد.

حسین زمزمه کرد: «آن چه این حادثه
را بر من آسان مى‏کند، آن است که در برابر چشمِ پروردگار است. خداوندگارا!
تو گواه بر مردمى هستى که شبیه‏ترین مردم به پیامبرت محمد
(صلى‏الله‏علیه‏وآله) را کشتند.

نمادى فرشته گون از برابرش مى‏گذرد. از بال‏هایش عطر بهشت مى‏وزد:

ـ او را رها کن حسین(علیه‏السلام)! برایش در بهشت دایه‏اى است.

بسانِ تندبادى خشماگین، حسین به طرف کوفیان شتافت و آنان را به خاک انداخت:

من حسین(علیه‏السلام) پسر على(علیه‏السلام) هستم.

سوگند خورده‏ام کرنش نکنم...

پسر
سعد که رؤیاهایش را بر باد رفته مى‏دید فریاد برآورد: «این پسر کسى است که
عرب‏هاى بسیارى را کشته است! از هر سوى بر او حمله برید.»

کوفیان بر ضد او همدل و همدست شدند و هزاران تیر به سوى او روانه شد و میان او و خیمه‏ها فاصله افکند.

آخرین
بازمانده رسول بانگ برآورد: «اى پیروان خاندان ابوسفیان! اگر دین ندارید و
از روز واپسین نمى‏هراسید، پس در دنیاى خویش آزاده باشید و به حَسَب و
نَسَب خویش باز گردید اگر گمان مى‏برید عرب هستید!»

شمر فریاد زد: «پسر فاطمه(علیهاالسلام)! چه مى‏گویى؟»

ـ
من با شما مى‏جنگم و زنان را در این میان گناهى نیست. پس سرکشان و نادانان
را تا لحظه‏اى که زنده هستم از تعرّض به حرمم باز دارید.

ـ قبول.

دشمنان،
آهنگ او کردند. حسین(علیه‏السلام) تشنه، موج‏هاى نیرنگ را مى‏راند...
مى‏جنگد. پایدارى مى‏ورزد و سرهاى کفرپیشگان را به خاک مى‏افکند. به شدت
تشنه است و فرات با چهار هزار یا افزونتر محاصره شده. فرات آبش را بر
کناره‏ها مى‏پاشد و چارپایان به آن نزدیک مى‏شوند و حسین(علیه‏السلام) در
جستجوى جرعه‏اى آب است.

پسرِ «یغوث» که در جمع دشمنان بود ـ گفت:
«سوگند به خداوندگار، هرگز شکست خورده‏اى را ندیدم که فرزندان و خاندان و
یارانش کشته شده باشند؛ اما استوارتر و دلیرتر از حسین(علیه‏السلام) باشد».

حسین(علیه‏السلام) بر آنان هجوم مى‏بُرد ؛ و آنان از برابرش مى‏گریختند و کسى را یاراى پایدارى در مقابل او نبود.

حسین(علیه‏السلام)
دشمنان را شکست مى‏دهد. فرات را به چنگ مى‏آورد و اسبش را میان آب‏هاى
خروشان مى‏راند. موج‏ها در پرتو خورشید مى‏درخشند. اسب خنکاى آب را حس
مى‏کند. سرخم مى‏کند تا بنوشد و سیراب شود.

صاحب اختیار فرات به اسب
ـ که از تبار اسب پیامبر(صلى‏الله‏علیه‏وآله) بود ـ گفت: «تو تشنه کامى و
من تشنه کام، و تا تو ننوشى، من نمى‏نوشم.»

اسب سربرآورد و از این
کار سرباز زد. سوار دست دراز کرد تا مشتى آب برگیرد؛ مردى از مردان قبایل
بانگ زد: «آیا از نوشیدن آب لذت مى‏برى، در حالى که حَرَمت را هتک
مى‏کنند.»

حسین(علیه‏السلام) آب را ریخت و به سوى خیمه‏ها رهسپار شد. چهره‏هاى هراسان شکفتند. امید برگشته بود.

زنان
و دخترکان در گردش حلقه زدند و به او آویختند. خورشید در سراشیبى غروب بود
و حسین(علیه‏السلام) با آن کوچ مى‏کرد. با خاندانش خداحافظى کرد. برگى از
دنیاى فردا را برایشان آشکار ساخت و سطرهایى از دفتر روزگاران را برایشان
خواند:

ـ مهیاى آزمون باشید و بدانید پروردگار بلند مرتبه حامى
شماست و به زودى شما را از شرّ دشمنان رهایى مى‏بخشد و فرجام کارتان را
بهروزى قرار مى‏دهد. دشمنانتان را به انواع شکنجه‏ها عذاب مى‏کند و شما را
به عوض این ناگوارى، به انواع نعمت‏ها پاداش مى‏دهد. پس زبان به شکوه
مگشایید و سخنى بر زبان میاورید که از اجرتان بکاهد.

دخترش سکینه را در جمع وداع کنندگان نیافت. وى را تنها در خیمه یافت که در خلسه فرو رفته بود و به راهِ شگفت پدر مى‏اندیشید.

مردى که رؤیاى عبور از سد پیکر حسین(علیه‏السلام) بود فریاد برآورد: «در فرصتى که به خویش و خاندانش مشغول است بر او یورش برید.»

کوفیان
پیکان‏هاى زهرآلود مى‏افکندند که خیمه‏ها را مى‏درید و در لباس زنان فرو
مى‏رفت. زنان مى‏گریختند. چشم‏ها به حسین(علیه‏السلام) خیره شده بود.
آخرین مرد بازمانده از تبار رسول چه خواهد کرد؟... حمله آغاز شد. تاریخ از
نَفَس افتاد، مى‏دوید و به رکاب حسین(علیه‏السلام) مى‏آویخت، و
حسین(علیه‏السلام) از تاریخ پیشى مى‏گرفت و تاریخ، حیران در دلِ رملستان
ایستاده بود.

کوفیان، هراسان در برابرش مى‏گریختند و رگبار تیرها از
هر سو او را در بر گرفته بود. و حسین(علیه‏السلام)، بر مرگ چیره مى‏شد.
دیوار زمان‏ها را فرو مى‏ریخت و از قرن‏ها عبور مى‏کرد.

روح بزرگ،
آهنگ خروج از بدن زخمى حسین(علیه‏السلام) داشت. زخم‏ها چون چشمه‏هاى
زاینده، شنزار تشنه را سیراب مى‏کرد... و فرات دریغ از قطره‏اى آب، تلاش
در گریز داشت.

ـ اى حسین(علیه‏السلام)! آیا فرات را بسانِ سینه ماران نمى‏بینى؟ از آن نمى‏نوشى تا از تشنگى جان سپارى!

«ابوحتوف» تیرى به پیشانى او افکند. تیر را از پیشانى بیرون کشید و خون از جبینِ آسمان ساى ا و جوشید.

مردِ تنها، نجوا کرد:

ـ
خداوندگارا! مرا در میان بندگان سرکش مى‏بینى. پروردگارا! تعدادشان را به
شما آر، آنان را نابود کن و یک تن از آن‏ها را بر پهنه خود باقى مگذار و
هرگز نبخششان.

و آن گاه با تمامى وجود فریاد بر آورد:

ـ اى
امتِ سرکش! بعد از پیامبر (صلى‏الله‏علیه‏وآله) با تبارش رفتارى بد
داشتید. زمانى که مرا بکشید، کشتن دیگرى برایتان آسان مى‏شود و حرمتى باقى
نمى‏ماند. امیدوارم که خدایم با شهادت، مرا گرامى بدارد و به خاطر من از
شما ـ از جایى که نمى‏فهمید ـ انتقام گیرد.

گرگى از میان قبایل زوزه کشید:

ـ اى پسر فاطمه(علیهاالسلام)! چگونه خدا به خاطر تو از ما انتقام مى‏گیرد؟

ـ شوربختى میان شما مى‏افکند و خونتان را مى‏ریزد و سپس انواع عذاب بر شما فرو مى‏ریزد.

خون از بدن بى رمق حسین مى‏تراود. خون بسیارى که زمین را رنگین مى‏کند.

حسین(علیه‏السلام) ایستاد تا دمى بیاساید. مردى از قبایل، سنگى به سویش افکند و خون از پیشانى‏اش جوشید.

خواست
با گوشه لباس از خونریزى پیشانى پیشگیرى کند اما تیرى با سه پیکان بر قلبش
نشست. تیر به قلبِ کوه ایمان اصابت کرد. پایان رنج و آغاز کوچ به دنیاى
آرامش.

حسین(علیه‏السلام) از درد نالید:

ـ بسم الله و بالله و على مله رسول الله.

آن گاه فروتنانه چهره‏اش را به سوى آسمان گرفت:

ـ پروردگارا! تو مى‏دانى اینان مردى را مى‏کشند که جز او زاده دختر پیامبرى بر پهنه خاک نیست!

حسین(علیه‏السلام) دستش را از خون پُر مى‏کند و به آسمان مى‏پاشد و بانگ بر مى‏آورد:

ـ آن چه این حادثه را بر من آسان مى‏کند، آن است که برابر چشم خدا رخ مى‏دهد.

بار دیگر، حسین(علیه‏السلام) مشت خود را از خون پُر مى‏کند و موى سر و محاسن خود را خضاب مى‏نماید و مهیاى کوچ مى‏شود:

ـ این گونه با خدا و جدم رسول خدا(صلى‏الله‏علیه‏وآله) دیدار مى‏کنم...

و آن‏گاه بدنش سست شد و چون ستاره‏اش خاموش بر خاک افتاد.

نویسنده: کمال السید، مترجم: حسین سیدى